Over Vincent
Mijn eerste ervaring met Twitter dateert van begin 2009. Ik kreeg een telefoontje van journaliste Annemie Peeters. Of ik wilde meedoen aan een experiment. Het Radio1-programma Peeters&Pichal zou een bericht de wereld insturen en we zouden eens gaan zien wat er gebeurde. Ik snapte er niks van.
De dag erna, 15 januari 2009, kon men om 14u op Twitter lezen: ‘I swear I saw Vincent Van Quickenborne and radio journalist Annemie Peeters holding hands and drowning in each other’s eyes last night’. Een vals gerucht. Maar met een vreemd effect. Want om 16u belde van het Belang van Limburg met de vraag of ‘ik een relatie had met Annemie Peeters’. Het resultaat was er maar het drong niet tot me door.
Pas een jaar later, op 5 januari 2010, zette ik mijn eerste stappen op Twitter. Op aanraden van communicatiespecialist Guillaume Van der Stichelen (@GuillaumeVdS, toen @Heldenmerk). Ik zag hem in het station van Antwerpen tijdens een benefietactie. ‘Jij bent iemand die rechtstreeks moet communiceren met zijn publiek. Geen omwegen, geen filters. Begin eens te twitteren.’
Enkele uren later en met behulp van enkele telefonische aanwijzingen was ik gelanceerd als @VincentVQ. Met mijn eerste bericht, pardon, tweet: ‘@heldenmerk ik zit op twitter.’ Leren twitteren is zoals met de fiets leren rijden. Je gaat een paar keer op je smoel. Maar na wat oefenen, rij je zonder handen en geniet je van je nieuwe vrijheid. Want daarover gaat Twitter: openlijk je gedacht zeggen, meningen vragen, botsen, in dialoog gaan, informatie vragen en delen. En vooral nieuwe mensen leren kennen. Heel veel nieuwe mensen. Zoals Bruno Peeters.
Dankzij Twitter schreven we samen dit boekje over Twitter.